Une vue et ses multiples
Dans mon esprit, ça a été clair, limpide, sans équivoque ni fioriture. Je savais exactement ce que je voulais faire à l’annonce de ce second confinement, quel format je voulais, quelle mise en page serait utilisée. « Je vais illustrer tous les jours la même vue, celle que je vois quand je suis assise à côté de la fenêtre, dans mon canapé. Ce sera un format paysage, cadré en noir comme une case de BD. Il y aura un court texte en dessous qui racontera la journée. Je vais travailler dans des albums japonais Moleskine, pour faire écho au premier journal de confinement et parce que ces carnets sont dans ma réserve de toute façon. »
Pour être honnête, quand je me suis lancée dans ce projet je n’imaginais pas dépasser deux carnets. « C’est l’automne, me disais-je, les feuilles vont prendre de magnifiques couleurs et qui sait, peut-être, avec un peu de chance, les premières neiges clôtureront le carnet ? ».
A l’heure d’écrire cet article, je viens d’entamer le quatrième volume. J’approche des 150 unités. Et au vu des courbes épidémiologiques, je suppose que je documenterai aussi le bourgeonnement des branches qui filent depuis une semaine et les frondaisons vert lumineux qui y succèderont.
Le plus grand défi ? Percevoir et exprimer ce que chaque jour a de différent. Faire des objets du paysage – la villa, les sapins, les buildings – de simples supports, les rendre assez neutres pour qu’ils ne soient pas le vrai sujet des illustrations. Car le vrai sujet est là, caché pour le spectateur superficiel par la couche d’évidence de la première lecture : en réalité, je parle des lumières, des couleurs, de la météo, des heures, du jour et de la nuit…
Mises à part quelques journées grises en février qui – vraiment – se ressemblaient toutes, c’est bien plus facile que je ne l’imaginais : les dessins se succèdent et rapidement le constat se fait : tout change non pas de jour en jour mais d’heure en heure ! Nouveau dilemme : quel moment choisir ?
Pendant tout le confinement, le projet a grandit. Le printemps est passé sur mes pages. Dommage que le majestueux magnolia d’en face n’était pas dans le cadre, il semble chaque année irradier une lumière rosée irréelle. Dommage pour la haie de forsythia du jardin qui hurle son jaune aigu. Dommage aussi pour les innombrables crépuscules à couper le souffle qui se déroulent à une autre fenêtre… tant de vues, si peu de temps !
Sonia Vande Velde
Een uitzicht en zijn multipels
In mijn gedachten was het duidelijk, kristalhelder, ondubbelzinnig en onopgesmukt. Ik wist precies wat ik wilde doen toen ik deze tweede insluiting aankondigde, welk formaat ik wilde, welke opmaak zou worden gebruikt. “Ik ga elke dag hetzelfde uitzicht illustreren, het uitzicht dat ik zie als ik bij het raam op mijn bank zit. Het wordt een liggend formaat, zwart omkaderd als een stripboekdoos. Er zal een korte tekst onder staan die het verhaal van de dag vertelt. Ik zal werken in Japanse Moleskine-albums, als echo van het eerste bewaardagboek en omdat die notitieboekjes toch al in mijn voorraad zitten. “
Om eerlijk te zijn, toen ik aan dit project begon, kon ik me niet voorstellen dat ik verder zou gaan dan twee notitieboekjes. “Het is herfst, dacht ik, de bladeren zullen prachtige kleuren krijgen en wie weet, misschien, met een beetje geluk, zal de eerste sneeuw het notitieboekje sluiten? “.
Op het moment dat ik dit artikel schrijf, ben ik net begonnen aan het vierde deel. Ik nader de 150 eenheden. En gezien de epidemiologische curves, veronderstel ik dat ik ook het ontluiken van de takken die al een week draaien en het heldergroene gebladerte dat zal volgen, zal documenteren.
De grootste uitdaging? Om waar te nemen en uit te drukken wat er anders is aan elke dag. De objecten van het landschap – de villa, de dennenbomen, de gebouwen – eenvoudige dragers te maken, ze neutraal genoeg te maken zodat ze niet het eigenlijke onderwerp van de illustraties zijn. Want het echte onderwerp is daar, voor de oppervlakkige kijker verborgen door de bewijslaag van de eerste lezing: in werkelijkheid heb ik het over licht, kleuren, weer, uren, dag en nacht…
Afgezien van een paar grijze dagen in februari, die – echt waar – allemaal hetzelfde waren, is het veel gemakkelijker dan ik me had voorgesteld: de tekeningen volgen elkaar op en het wordt al snel duidelijk dat alles niet van dag tot dag, maar van uur tot uur verandert! Nieuw dilemma: welk moment kiezen?
gedurende de hele lockdown is het project gegroeid. De lente was prachtig. Het was jammer dat de majestueuze magnolia aan de overkant van de straat niet in beeld was, zij lijkt elk jaar een onwerkelijk roos licht uit te stralen. Jammer voor de forsythia haag in de tuin die schreeuwt om zijn scherpe geel. Jammer ook voor de ontelbare adembenemende schemeringen die zich aan een ander raam ontvouwen… zo veel uitzichten, zo weinig tijd!
Sonia Vande Velde
A view and its multiples
In my mind, it was clear, crystal clear, no equivocation or frills. I knew exactly what I wanted to do when they announced this second lockdown, what format I wanted, what layout would be used. “I’m going to illustrate the same view every single day, the one I see when I’m sitting by the window on my couch. It will be a landscape format, framed in black like a comic book. There will be a short text underneath telling the story of the day. I’ll be working in Japanese Moleskine albums, to echo the first lockdown journal and because those sketchbooks are in my stockpile anyway. “
To be honest, when I embarked on this project I couldn’t imagine going beyond two notebooks. “It’s fall, I thought, the leaves will turn beautiful colors and who knows, maybe, with a little luck, the first snow will close the notebook? “.
At the time of writing this article, I have just started the fourth volume. I am approaching 150 units. And given the epidemiological curves, I suppose I will also document the budding of the branches that have been shooting for a week and the bright green foliage that will follow.
The biggest challenge? To perceive and express what is different about each day. To make the objects of the landscape – the villa, the trees, the buildings – simple supports, to make them neutral enough so that they are not the real subject of the illustrations. Because the real subject is there, hidden for the superficial viewer by the layer of evidence of the first reading: in reality, I am talking about lights, colors, weather, hours, day and night…
Apart from a few grey days in February which – really – were all alike, it is much easier than I imagined: the drawings follow one another and quickly the observation is made: everything changes not from day to day but from hour to hour! New dilemma: which moment to choose?
During the whole confinement the project has grown. Spring was beautiful. What a pity that the majestic magnolia across the street was not in the frame, it seems to radiate an unreal pink light every year. Too bad for the forsythia fence in the garden that screamed its sharp yellow. Too bad also for the countless breathtaking twilights that unfold at another window… so many views, so little time!
Sonia Vande Velde
Recent Comments